Hey!
Ik ben Sarah, mama van Eddie sinds 2017 en van de kleine Tessa sinds januari. Terwijl de oudste 's ochtends in de kleuterschool zit en mijn man aan het werk is, dwarrelen wij door ons huis, spelen we, knuffelen we en denken we na over wat papa en opa nog zouden kunnen verbouwen.
Omdat ik naast het vrij genieten ook zelf wat moet klussen, de was moet doen of een kopje koffie wil drinken, helpt NONOMO mij te verlichten.
Ik hou jullie op de hoogte hoe dat in de toekomst gaat.
Liefs, Sarah
1. De babyhangmat
Toen ik voor het eerst van het concept van de babyhangmat hoorde, was Eddie "helaas" al een behoorlijke routineslaper en hadden we het niet echt nodig.
Met de tweede zwangerschap kreeg de babyhangmat echter meteen weer een plekje op het verlanglijstje en ik ben nu echt zo blij met onze NONOMO!
Door de beperkte ruimte die het nodig heeft, is het ideaal om ons kleintje even te laten rusten.
En ik vind het niet alleen ontzettend praktisch, maar ook gewoon mooi. Het zwarte frame ziet er super stijlvol uit en olijfgroen is sowieso één van mijn lievelingskleuren.
Leuk weetje: als Tessa hem niet nodig heeft, dient hij als draai- en danspaal voor Eddie.
2. Alleen Mama?
Eerst werken, daarna plezier. Zeg je dat nog steeds? Is dat nog steeds actueel?
Werken alvorens plezier... Ouderwets of niet, ik hou van dat gezegde. Eigenlijk... Betekent het dat er na het werk plezier is. En ik extra kan genieten van de leuke dingen als de minder leuke dingen gedaan zijn. Tenminste in theorie. Ik weet niet precies hoe Tessa het doet, maar ze kan zalig slapen in de hangmat terwijl ik was en stofzuig en van alles doe, maar zodra ik een kopje koffie neem of zelfs de yogamat durf uit te rollen, gaan die kleine oogjes open.
Ik vind het niet leuk. Dus nu een nieuw motto. Zodra ze rustig sluimert, rol ik de yogamat uit en gun mezelf 30 minuten voor mezelf. En meestal is er daarna nog voldoende tijd voor de vaatwasser.
3. Het ding met de exclusieve tijd
"Mama, nee, dat mag ze niet doen! MAMAAAAA!!!"
Daar is hij dan. Het bewijs dat zelfs de meest geduldige en liefhebbende grote broer een grens kan hebben. En nu is die grens bereikt, pal voor de keurig uitgestalde Pokémonkaarten en de gebouwde Lego-werelden.
Hoezeer hij ook geïnteresseerd is in de pas ontdekte beweeglijkheid van zijn kleine zusje, ergert het hem mateloos dat niets meer veilig is voor haar grijpgrage handjes. En ik begrijp hem heel goed, omdat ik zelf een grote zus ben. Ik plaats me dus in zijn schoenen en verdedig regelmatig alles wat ik aanraak tegen de nieuwsgierige vingertjes van de kleine baby. Er moet dus een compromis zijn: alleen dingen die verspreid op de vloer liggen zouden diegene moeten zijn die mogen worden onderzocht, en gedeelde spelletjes moeten op de een of andere manier geschikt zijn voor baby's. Maar wanneer iemand even ontsnapt aan al die avonturen om een middagdutje te doen in de knusse NONOMO, wordt de tijd exclusief besteed aan de grote broer.
En op dit punt neem ik virtueel mijn hoed af voor alle mama's en papa's die het dagelijks leven met twee of meer kinderen tegelijk aankunnen. Jullie zijn geweldig!